Wat een reis was dit!
Het was inspirerend, indrukwekkend, fantastisch!
Begin oktober van dit jaar reisde ik met mijn gezin naar Kenia. Om vrienden te bezoeken, om de prachtige natuur en de nog mooiere dieren te zien, maar vooral ook om met eigen ogen te zien hoe het gaat met de meisjes die via Kamaria naar school naar school gaan.
En het gaat goed met ze!
Onze lokale partner AJAM
We begonnen met een bezoek aan onze partnerorganisatie AJAM. Daar mocht ik weer ervaren wat een inspirerende en vooruitstrevende man Father Shirima is. Ook mijn man en kinderen waren van hem onder de indruk. Als ik al niet overtuigd was van de noodzaak om zo veel mogelijk meisjes, en dan met name Masai-meisjes, de mogelijkheid te geven naar school te gaan, dan was ik dat nu!
Father Shirima legde nog eens uit hoe meisjes door onderwijs worden ‘empowered’. En hoe het hele dorp daarvan groeit. Hoe belangrijk het is besnijdenis en kindhuwelijken te stoppen. En hoe wij als Kamaria naar school daaraan bijdragen.
Mooi is ook het initiatief van AJAM om de moeders van ‘onze’ meisjes te verenigen, zodat ze samen kunnen praten over hun ervaringen, maar vooral om ze samen weerbaar te maken tegen de druk om hun dochters uit te huwelijken. Immers, de meeste meisjes gaan in de vakantie(s) naar huis en lopen dan nog altijd een reëel risico om te worden uitgehuwelijkt. Ook al zijn kindhuwelijken in Kenia inmiddels bij wet verboden.
Op bezoek in het Masai-dorp Emboliey
Helaas kon Father Shirima niet meer naar Emboliey, het dorp waar 5 van de 7 meisjes vandaan komen. Hij was nog herstellende van een operatie en de rit naar Emboliey was te ruw voor hem. Heel fijn was het, dat maatschappelijk werkers Veronicah en Naomi hun vrije dag hadden opgeofferd om met ons mee te gaan. Met name Veronicah speelt een belangrijke rol in het contact met de Masai en de meisjes.
En ruw was de rit. Mandy, onze oudste dochter verzuchtte op enig moment dat het leek alsof we zomaar wat bandensporen volgden in de hoop ergens uit te komen. Maar na bijna 2 uur stopte ons busje dan toch. Veronicah liet ons eerst de plek zien waar drie jaar geleden, toen Judith en ik Emboliey bezochten, nog een poel vol met water was. Inmiddels is deze volledig opgedroogd. Zo bizar! Emboliey is extreem droog, terwijl op andere plekken in Kenia meer dan voldoende water is.
De moeders, die zodra we in zicht waren de manyatta verlieten om ons welkom te heten, vertelden Veronicah dat ze die nacht om drie uur waren opgestaan om water te halen! Ongelofelijk!
We werden enthousiast begroet door tientallen kinderen. Wat was het fijn dat we deze enthousiaste begroeting konden beantwoorden door het uitdelen van mini-stroopwafeltjes aan de kinderen. De omgeving overziende, dor, droog en ‘in the middle of nowhere’, vroeg ik me af of we met het uitdelen van die stroopwafeltjes de kinderen in elk geval die dag iets te eten, en een lichtpuntje, hadden geboden. Eigenlijk voelde ik me in alle opzichten te kort schieten.
Bijzonders ontmoeting met de moeders
En dan beginnen de moeders je te bedanken. En hoor je dat ze zich op hun allermooist hebben aangekleed speciaal voor ons bezoek. Vertellen ze hoe trots ze zijn op hun dochters. Dat het hele dorp trots is omdat er 5 meisjes uit hun dorp naar school gaan.
Jullie zullen begrijpen dat dat ons allemaal raakte. Ik voelde me zo nederig. Maar ook zo dankbaar! Dankbaar dat ik kan helpen en dankbaar dat ik nog eens terug heb mogen komen in Emboliey en de moeders heb mogen spreken.
We hebben vervolgens de manyatta nog bezocht en onze meiden kregen volop uitleg over de woningen (hutjes) en hoe er geleefd wordt.
Onvermijdelijk volgde het afscheid. Wat was het dubbel om te gaan. Terug in ons busje, dat voor toeristen altijd is uitgerust met flesjes water. Terwijl je weet wat zij allemaal moeten ontberen.
En dan zie je de vele kinderen bij de boom, spelend, dansend en zingend. Zoals kinderen doen. Ze hebben niks, nog geen voetbal of springtouw, maar weten toch plezier te maken met elkaar. Het raakte me. Het was prachtig en schrijnend tegelijkertijd.
De school bezoeken
De derde dag ben ik toch weer een beetje nerveus. Vandaag gaan we naar de school waar 6 van de 7 meisjes naar school gaan. Hoe zullen we worden ontvangen? Waar gaan we het over hebben? Zitten ze wel op onze komst te wachten? En opnieuw is die nervositeit volledig onterecht.
Father Shirima en Veronicah komen tegelijkertijd met ons aan. De hoofdzuster (Teresa) en het plaatsvervangend hoofd (Silas) ontvangen ons hartelijk. We beginnen met een rondleiding door de school. Het is een gemengde school, al is er geen sprake van gemengde klassen. En de jongens moeten aan het einde van de dag naar huis, terwijl meisjes ook intern kunnen zijn (zoals ‘onze’ meisjes). We zien een degelijk gebouw, een school zoals wij die vroeger kenden, met een krijtbord en lessenaars.
Het is zaterdag, dus niet alle leerlingen zijn er. Maar veel leerlingen zijn teruggekomen, omdat over 1,5 week de afsluitende examens starten. Onze dochters gaan een les mee volgen, terwijl Ronald en ik verder rondkijken en in gesprek gaan met zuster Teresa en Silas.
Zuster Teresa vertelt ons dat de meisjes heel ijverig zijn en goed hun best doen. Oh, en niet te vergeten, ze kunnen goed voetballen! Grappig, maar ik voel me een trotse moeder als ik zuster Teresa zo hoor vertellen over ‘onze’ meiden. Ik leer ook dat het niet vanzelfsprekend is dat Masai-meisjes worden toegelaten op een middelbare school, omdat de ervaring is dat ze vaak een achterstand hebben. Dit kan invloed hebben op de resultaten en de beoordeling van de school, waardoor scholen terughoudend zijn. Op basis van de goede ervaringen die ze hebben opgedaan, is er nu de afspraak dat deze school de meisjes die door AJAM en Kamaria naar school worden ondersteund zullen toelaten. Mooi om te horen!
Wanneer we de slaapzalen bezoeken, valt nog eens extra op hoe groot het verschil is tussen de omstandigheden waarin de meisjes nu verder opgroeien en die in de dorpen waar ze vandaan komen. Op school is stromend water, dagelijks eten, een eigen matras. Basisvoorzieningen in onze ogen, maar thuis hebben ze dit niet.
Onze meisjes zien!
Als de les waar onze dochters in zitten is afgelopen, verzamelen we ons in een gemeenschappelijke ruimte, waar we eindelijk de meisjes gaan zien. Het begin is wat schuchter, maar dan vraagt Father Shirima Grace, de heldin waar alles mee begon, om voor te gaan in een liedje. De meisjes zingen gezamenlijk een lied over verandering en transformatie naar een andere fase. Dit breekt het ijs.
Father Shirima vraagt ze vervolgens zichzelf voor te stellen en te vertellen wat ze later willen worden. Ik word zo mogelijk nog trotser als ik hun dromen hoor. Grace die advocaat wil worden, om zo ook op te kunnen komen voor de rechten van Masai-meisjes. Hellen die dokter wil worden, omdat ze ziet dat er onvoldoende goede gezondheidszorg is voor de Masai-gemeenschap. Of kleine Mercy, die onderwijzeres wil worden, tot grote vreugde van Father Shirima en Silas. Ze hebben alle 6 mooie plannen, maar nog mooier is hun drive om iets terug te doen voor de Masai-gemeenschap in het algemeen en meisjes in het bijzonder.
Ik bedank ze voor hun mooie verhalen, vertel ze dat we trots op ze zijn en dat we heel dankbaar zijn dat we ze mogen en kunnen helpen. Ook nu slik ik een brok in mijn keel weg en zie ik dat ook mijn dochters ontroerd zijn. Het is al zo mooi om hier te mogen zijn, maar om dit samen met mijn eigen gezin te mogen doen, is onbetaalbaar en onbeschrijfelijk.
Natuurlijk gaan we daarna met z’n allen op de foto. In Kenia is het goed gebruik om zo serieus mogelijk op de foto te gaan, maar ik wil graag een foto waarop we allemaal lachen, zodat ik jullie ook kan laten zien dat de meiden het echt reuze naar hun zin hebben!
Klasgenoten van Laura, onze middelste, hebben kaartjes geschreven voor leeftijdsgenoten in Kenia en Laura gaat deze uitdelen in de klas. We hebben er met elkaar ontzettend veel plezier in.
Ondertussen moet Grace scheikunde-examen doen en mogen wij even meekijken, als we heel stil zijn. Ik voel me bezwaard, wie wil er nou pottenkijkers tijdens een examen. Grace is echter zo geconcentreerd dat ze ons niet eens opmerkt.
Het is nu echt tijd om te gaan. Er wordt geknuffeld. De meisjes drukken me op het hart Judith de groeten te doen en Judith te bedanken. Ik vind dat heel bijzonder en mooi, dat ze Judith speciaal nog noemen. Nog een knuffel, nog een tot ziens en dan moeten we echt het busje in.
Dank je wel lieve meiden, zuster Teresa, Silas, zuster Patricia, father Shirima en Veronicah, voor de lieve ontvangst, voor jullie harde werk, voor alles. Zoals gezegd: inspirerend, indrukwekkend, fantastisch!
Ik hoop samen met Kamaria naar school, samen met jullie, in de toekomst nog veel meer meisjes in staat te kunnen stellen een opleiding te volgen!
Want we veranderen de wereld misschien niet vandaag, niet morgen, niet volgend jaar, maar we dragen wel degelijk bij aan een betere toekomst. Voor de meisjes, voor de gemeenschap, voor het dorp, en uiteindelijk voor de wereld.
Daar ben ik na deze reis nog meer van overtuigd!
Cristel
